Drie kinderen groeien op als broers en zus in een Amsterdamse woongroep. Als ze eenmaal volwassen zijn, blijven hun levens diep met elkaar verbonden. Een van de ouders, de excentrieke kunstenares Julia, raakt geïnspireerd door de mythe van Isis en Osiris. Zij gaat tot het uiterste om een succes te maken van haar expositie over deze Egyptische god en zijn zus, die tevens zijn geliefde is. Alles loopt volgens plan, tot de hitte van de zon voor kortsluiting zorgt in het dorp van de draaiende daken, waar inspiratie tot obsessie leidt in een even ontroerende als huiveringwekkende ontknoping.

De erfelijke ziekte van Huntington is een vreselijke en mensonterende ziekte welke qua symptomen een combinatie lijkt van Alzheimer, Parkinson en ALS. Marjan Scheer heeft een indringend maar typerend verhaal geschreven over de ziekte van Huntington en hoe deze vaak verzwegen ziekte relaties en families uit elkaar laat vallen. Een erfelijke hersenziekte waar geen geneesmiddel voor is, en waar nog steeds een groot taboe op heerst. Zoals Marjan schrijft 'met het overlijden van zijn vader werd ook het geheim van deze ziekte begraven'. De ziekte wordt niet besproken, symptomen worden ontkend, het blijft onbespreekbaar en maakt de partner radeloos over wat te doen. En zolang het ontkend wordt is elke vorm van hulpverlening uitgesloten en komt de partner terecht in een nachtmerrie waarin betrokken instanties vaak aan de zijlijn blijven staan. Marjan beschrijft het jarenlange proces dat volgt wanneer ze voor het eerst hoort dat haar partner een vader had met de ziekte van Huntington. Ze komt tegenover haar schoonfamilie te staan die blijft volharden in ontkenning. Een probleem in veel families waardoor ook vaak de ziekte ongemerkt wordt doorgegeven naar de volgende generatie. Dr. E Reits Huntington onderzoeker bij het AMC www.amc.nl/Reitsgroup Voorzitter Nederlands onderzoekersnetwerk HuntingtonResearch.nl Lid Wetenschappelijke Advies Raad van de Vereniging voor Huntington Lid Campagneteam Huntington campagneteamhuntington.nl N.B. De opbrengst van het boek komt geheel ten goede aan wetenschappelijk onderzoek naar en het ontwikkelen van medicijnen tegen deze ziekte.Marjan Scheer (1970) gaat in 1993 samenwonen met haar grote liefde. Jarenlang zijn ze gelukkig, maar dan ontdekt ze dat haar partner mogelijk aan de ziekte van Huntington lijdt, waarvan ze nog nooit gehoord had... Het blijkt een erfelijke, dodelijke hersenziekte te zijn die zowel lichamelijke als geestelijke klachten met zich meebrengt. Een ziekte waarover binnen zijn familie niet gesproken wordt, waardoor Marjan in een rollercoaster van gebeurtenissen en emoties terecht komt. Ze houdt een dagboek bij en besluit om haar verhaal in boekvorm te delen om meer inzicht en bekendheid te geven aan een ziekte waar een enorm taboe over heerst. De opbrengst van dit boek komt ten goede aan wetenschappelijk onderzoek naar een genezende therapie voor de ziekte van Huntington. Marjan Scheer heeft een indringend maar typerend verhaal geschreven over de ziekte van Huntington en hoe deze vaak verzwegen ziekte relaties en families uit elkaar laat vallen. Marjan beschrijft het jarenlange proces dat volgt wanneer ze voor het eerst hoort dat haar partner een vader had met de ziekte van Huntington. Ze komt tegenover haar schoonfamilie te staan die blijft volharden in ontkenning. Een probleem in veel families waardoor de ziekte vaak ongemerkt wordt doorgegeven naar de volgende generatie. Het verhaal zoals geschreven door Marjan is essentieel: het geeft precies aan waarom Huntington, naast de verschrikkelijke symptomen zelf, in staat is om hele families uit elkaar te spelen. Dr. Eric Reits, Huntington onderzoeker bij het AMC campagneteamhuntington.nl

De intelligente en zelfbewuste Floor lijkt haar leven na de scheiding weer aardig op de rails te hebben. Zij zit echter nog gevangen in haar verdriet en boosheid. Maar als ze deelneemt aan de training 'Je leven na een echtscheiding', hervindt ze zichzelf aan de hand van de thema's die daar aan bod komen. Floor komt erachter dat zij in haar leven bepaalde patronen heeft opgebouwd die bijdragen aan het mislopen van haar relaties. En dat het beleven van haar grootste nachtmerrie haar ook kan helpen om dichterbij zichzelf en haar droom te komen.Geen ander boek laat je op die manier beleven wat zo'n training met je doet. Een herkenbaar verhaal over een vrouw die zichzelf terugvindt in het verwerkingsproces van haar scheiding.Het is een gave om met zoveel humor en relativering te kunnen schrijven over het schrijnene leven na een echtscheiding. - Geert Kimpen Een hoopvol boek van een sterke vrouw dat inspireert, inzicht verschaft, maar ook voor onbedaarlijke lachstuipen zorgt. - Christine Pannebakker

'Zolang niet alles is verteld' is een mozaïek. In een veertigtal korte en uiterst subtiele verhalen schetst de vertelster de lichamelijke en geestelijke teloorgang van haar vader. Op het moment dat zijn geheugen hem definitief in de steek laat, wil zij alles weten over zijn leven, over zijn vlucht tijdens de oorlog, over zijn avontuurlijke jaren in het Verre Oosten en over zijn tijd als zakelijk leider bij het Concertgebouworkest. Aan de hand van herinneringen, brieven, fotos en muziek brengt ze hem een onvergetelijke ode.De VolkskrantRecensie door Nell Westerlaken'Zijn dagen zijn gevuld met hindernissen, hij krimpt en kromt almaar.' Uit de nevels van de dementie haalt Marre van Dantzig fragmenten uit het leven van haar in 2006 overleden vader naar boven. Dolf van Dantzig was zakelijk leider van het Concertgebouw tussen 1968 en 1983, een baan die hem tot zijn eigen verbazing was toegevallen. Hij had toen al een gevarieerd, werkzaam verleden in Azië achter de rug, onder meer als medewerker van de afdeling verkoopbevordering en publiciteit bij een oliebedrijf. Naarmate de schrijfster meer het verleden induikt, zie je een kleurrijke en avontuurlijke man oprijzen uit gesprekken, brieven, foto's en herinneringen. De oorlogstragiek van zijn Joodse familie kwam zelden ter sprake: te pijnlijk. Hij vierde het leven in huize Van Dantzig in het bewustzijn dat hij een overlevende was dankzij een hachelijke vlucht naar Zwitserland. Er kwamen boeiende personen over de vloer, onder wie veel musici zoals de Russische dirigent Kirill Kondrasjin. Hij helpt hem met een asielaanvraag. Geregeld tekenen kinderen het verhaal van (een van) hun ouders op, maar zelden gebeurt dat zo afgewogen en vol mededogen als in Zolang niet alles is verteld. Het enerverende verleden en het broze, door parkinson afkalvende heden, lopen fragmentarisch door elkaar, gevat in lichte, haast poëtische zinnen. 'Zolang niet alles is verteld, kan hij me niet verlaten', schrijft dochter Marre in een van de eerste hoofdstukken, als ware het een bezwering. Voor de lezer vertelt ze precies genoeg.NRCRecensie door Michel KrielaarsDe Tweede Wereldoorlog speelt op de achtergrond een rol in de memoire Zolang niet alles is verteld. Een kleine kroniek van mijn vader, die Marre van Dantzig schreef over haar vader Dolf van Dantzig. Op het moment dat hij zijn geheugen kwijt begint te raken door de ziekte van Parkinson, wil ze alles over hem weten. En ook al is het dan te laat, toch lukt het haar op grond van foto’s, dagboeken en brieven, die haar vader tijdens de oorlog (als gevluchte Jood en militair in Azië) of daarna (als journalist en zakenman in Australië, Singapore en India) schreef, een intiem portret van hem te schetsen. Hoogtepunt is de benoeming van haar vader, in 1967, tot zakelijk directeur van het Concertgebouworkest. Het is het begin van allerlei nice to knows over beroemde dirigenten als Kirill Kondrasjin en Claudio Abbado, die bij Marre’s ouders over de vloer kwamen. De schrijfster krijgt nu ook zelf meer profiel.

Over Berthe Morisot (Bourges, 1841 ¿ Parijs, 1895) de vrouw tussen de impressionisten is veel geschreven, maar gedichten over haar en haar werk ontbraken tot nu. In een ogenschijnlijk eenvoudige en filmische taal geeft Ina Stabergh met deze bundel het leven van deze mysterieuze figuur gestalte.Berthe Morisot: een vrouw, een mysterie is een poëtische evocatie van Morisot's leven en werk waarbij elk gedicht een verhaal op zich vormt. Deze gedichten zijn zorgvuldig geslepen diamanten waarbij de facetten deeltjes zijn van het grote verhaal.Morisot wist zich met haar schilderijen een weg te banen in een mannenbastion. Na haar dood nam haar roem sterk toe, mede doordat ze werd 'ontdekt' door feministen. Haar werk is voor Stabergh een inspiratiebron geweest om met een descriptieve kracht de poëzie te schrijven die haar zo goed ligt: sober, universeel en met een licht sensuele ondertoon.

Ervaringsverhaal van Marieke de Winter die op 15-jarige leeftijd een zodanige vorm van anorexia nervosa had dat zij drie keer in het ziekenhuis belandde. Daarna werd zij opgenomen in een kliniek voor mensen met eetstoornissen, de Ruyterstee in Smilde waar zij voor haat eetprobleem behandeld werd. Dat was 150 km van haar ouderlijk huis vandaan. Zij beschrijft hoe de anorexia is ontstaan en hoe het komt dat ze in 2010 kan zeggen dat het goed met haar gaat. Het boek is in dagboekvorm geschreven. De dagboekstukken worden afgewisseld met email. Daarnaast staan er enige verhalende stukken in het boek waarin de schrijfster als het ware van op afstand naar zichzelf kijkt. Goed leesbaar boek.Dit is het huiveringwekkende relaas van de vijftienjarige Marieke. Op haar eerste wandeling wordt zij door haar lotgenoten voortgeduwd... in een rolstoel. Ze weegt dan nog maar 36 kilo. In het dagboek dat ze bijhoudt sinds ze is opgenomen in de kliniek, beschrijft ze haar gevecht tegen de eetstoornis. Op sympathieke toon geeft Marieke je een beeld van wat de ziekte anorexia met haar doet. Leven in een roes van denken aan eten, calorieën tellen en verbranden. Veel sporten en zinloze bewegingen maken om een onsje méér kwijt te raken. Op meeslepende wijze vertelt ze over haar worsteling met onzekerheden en minderwaardigheidsgevoelens. Over haar eenzaamheid en het idee dat niemand haar aardig zal vinden als ze te dik is en dus niet perfect.