De Elfstedentocht van 18 januari 1963 staat bekend als de zwaarste van alle tot nu toe verreden tochten. Slechts een fractie van degenen die hadden ingeschreven kwam aan.De Elfstedentocht van 18 januari 1963 staat bekend als de zwaarste van alle tot nu toe verreden tochten. Slechts een fractie van degenen die hadden ingeschreven kwam aan. Willem Brouwer is een van hen die de 'tocht der tochten' in die barre winter rijdt. Tijdens het schaatsen gaan zijn gedachten terug naar het dorp met de wieken waar hij als jongetje leerde schaatsen en waar zijn vader huisarts was. Hij is dan nog een 21-jarige geneeskundestudent die zo'n indruk maakt op een medestudente, dat die dag grote gevolgen zou krijgen voor de rest van hun leven.Medisch ContactRecensie door Henk MaassenNog altijd is de gepensioneerde gynaecoloog wekelijks op de ijsbaan te vinden. Deze week is het precies zestig jaar geleden dat de Elfstedentocht van 1963 werd gereden. Het was een barre tocht in een van de strengste winters uit de moderne tijd. Slechts 69 van de 9294 toerrijders kregen het Elfstedenkruisje. Een van hen was Willem Brouwer (1941), toen een 21-jarige geneeskundestudent, nu gepensioneerd gynaecoloog.Leeuwarder CourantRecensie door Anne Roel van der MeerWillem Brouwer (81) uit Goutum behoorde precies zestig jaar geleden tot het selecte gezelschap schaatsers dat de finish haalde van de twaalfde Elfstedentocht. Hij schreef er na het overlijden van zijn vrouw een boek over. De Tocht bleek bepalend voor zijn leven. Toen hij Sneek op 18 januari 1963 voorbij was, begon voor Willem Brouwer het grote genieten. De zon kwam op, hij voelde zich beresterk en hij schaatste de Elfstedentocht. De Elfstedentocht! “Ik was euforisch."

Deze historische roman beschrijft de levensgeschiedenis van Adam Bösch (1762-1824) stamvader van de auteur. Daarnaast geeft het een inkijkje in hoe ‘het gewone volk’ moest overleven tijdens de heerschappij van Napoleon: een tijd van oorlog, armoede, epidemieën, kindersterfte en analfabetisme. Adam kiest een andere weg dan zijn voorouders, die al vanaf 1480 een boerenbestaan leiden in de Toggenburg (Zwitserland). Hij zoekt zijn geluk in de Nederlanden waar hij in 1790 tromslager wordt bij het Staatse leger. De tromslager geeft niet alleen het loopritme aan, maar is ook belangrijk om commando’s van de bevelhebber over een grotere afstand door te geven aan de manschappen via muzikale signalen. Na de verovering door de Fransen sluit Adam zich tegen wil en dank aan bij het nieuwe Bataafse leger. Tijdens gevechten in Noord-Holland tegen de Engelsen en de Russen raakt hij gewond en getraumatiseerd. Als er een jaar later een enorme veldslag dreigt in Duitsland deserteert hij. Ondanks alle beproevingen lukt het hem met veel doorzettingsvermogen, vindingrijkheid, hulp van vrienden en liefde voor muziek een gezin op te bouwen in Haarlem en kan hij zijn leven weer betekenis geven. De slechte economische omstandigheden dwingen hem echter met zijn gezin te verhuizen naar Den Helder. Daar werkt hij mee met de bouw van de fortificaties en staat hij in 1811 heel even oog in oog met keizer Napoleon. Na de Franse nederlaag in 1815 gaat Adam met veel plezier werken als ‘dienaar der politie’ en zal hij vaak zijn mooie handtekening zetten onder geboorte- en sterfaktes van inwoners van Den Helder, maar een maand nadat hij geschorst wordt door de nieuwe schout overlijdt hij en neemt hij een groot geheim mee in zijn graf.NBD BiblionRecensie door Kees de BakkerOmdat de in 1762 geboren Adam Bsch in het Zwitserse plaatsje Stein nauwelijks onderwijs geniet, gaat hij al vroeg de wijde wereld in en komt terecht bij de Zwitserse garde in Breda. Daar wordt hij tromslager bij het Bataafse leger en maakt de verschrikkingen van de Russenoorlog aan Franse zijde mee in Noord-Holland in 1799. Hij deserteert, gaat naar Haarlem en krijgt na generaal pardon een baan bij koning Lodewijk Napoleon. Een liefdevolle, vlot geschreven roman over de stamvader van de auteur.

Op 28 oktober 2021 bestaat het bekende Amsterdamse Theater Tuschinski 100 jaar. Wie was de in een Pools dorp vlak bij Lodz geboren Abraham Tuschinski? De roman Abraham Tuschinski’s laatste reis brengt deze historische figuur (1886-1942) tot leven door de lezer mee te nemen in een deportatietrein op weg naar Auschwitz, waarin de Joodse Abraham Tuschinski zich de existentiële vraag stelt wie hij was, is en nog wil zijn. Daarmee boort dit verhaal een rijke psychologische laag aan van een man die zijn einde nadert en o.a. terugkijkt op zijn Poolse jeugd, waarin de bijzondere band met zijn vader de kern vormt van zijn ambitie om een imperium van filmtheaters te bouwen. Theater Tuschinski en Roxy in Amsterdam en - vrij onbekend - zes theaters in Rotterdam.

Na haar succesvolle roman ‘Kom Atir kom’ over Zarafa, de eerste giraffe in Frankrijk, die in 1827 een voetreis van Marseille naar Parijs aflegde, verschijnt van Agnita de Ranitz binnenkort een historische reisgids waarmee je dezelfde route kunt afleggen per auto! De afgelopen tijd konden we alleen lezend reizen, maar straks gaan we reizend lezen. In de haven van Marseille ruiken we weer de geur van vis, van slik en teer, we lopen met de giraffe in Aix-en-Provence over de Cours Mirabeau, drinken in Avignon onder de platanen een glas wijn en bewonderen het amfitheater in Orange. Agnita neemt u mee naar de lavendelvelden op zoek naar de razendsnel fladderende en zo nu en dan stilhangende kolibrievlinder en stelt voor in hetzelfde hotel te overnachten als de zoöloog Saint-Hilaire, de jonge Soedanees Atir en de giraffe, bijna 200 jaar geleden. Deze handige en unieke gids staat boordevol kleurenfoto’s, oude gravures, anekdotes, leuke tips en wetenswaardigheden uit de Provence, de Rhônevallei, de Bourgogne en de Morvan, die de auteur nog niet eerder in de roman had prijsgegeven.

Tweede deel in een serie over Barbarijse zeeroversLezers van De Reizen van Ólafur Egilsson maakten al kennis met hem: Jan Janszoon van Haarlem, een van de meest opmerkelijke figuren uit het slavernijverleden. Een zeeman die zich, ondanks zijn burgerlijke status met een gezin in Haarlem, tot de islam bekeerde, de naam Moerad Reys aannam en afwisselend in Salé en Algiers verbleef. Als kundig zeeman klom hij op tot de positie van admiraal in semi-Turkse dienst en werd hij handelaar in blanke en zwarte slaven. In de 17e eeuw leidde hij invasies op IJsland en Ierland. Dit tweede deel uit de serie over Barbarijse zeerovers werpt nieuw licht op een controversiële periode uit de Nederlandse geschiedenis.

‘Ken je me nog?’ is een op zichzelf staand vervolg op ‘Gooi me niet weg’, waarin Willem Brouwer beschreef hoe zijn vrouw na hun beider pensionering de eerste symptomen van dementie ging vertonen.‘Ken je me nog?’ is een op zichzelf staand vervolg op ‘Gooi me niet weg’, waarin Willem Brouwer beschreef hoe zijn vrouw Tineke na hun beider pensionering de eerste symptomen van dementie ging vertonen. In beide boeken wordt door de auteur een beeld geschetst van de geleidelijke overgang van een actieve echtgenote naar iemand met diepe dementie. Vooral de herinneringen aan betere tijden geven hem steun bij de begeleiding en verzorging van Tineke. Ook in dit vergevorderde stadium kiest hij ervoor om haar tot het laatst thuis te houden. Terwijl zij steeds dieper wegzinkt in haar eigen wereld, houdt hij met liefde en geduld het contact in stand. De momenten dat ze reageert, hem herkent en zijn naam noemt, vormen de lichtpunten in zijn bestaan. Maar ook is er de angst voor de toekomst: hoe lang gaat hij dit nog volhouden, hoe lang zal het duren tot zij echt niet meer weet wie hij is? Bijzonder in ‘Ken je me nog’ is dat Brouwer probeert via innerlijke monologen te doorgronden wat er in zijn vrouw omgaat en in hoeverre zij hem nog kent. Daarnaast maakt hij inzichtelijk wat voor hen beiden de grote waarde is van het bij elkaar blijven. Willem Brouwer (1941) en Tineke Brouwer-Zijlstra (1942-2020) studeerden beiden geneeskunde aan de RU te Groningen waar ze elkaar ook leerden kennen. Hij specialiseerde zich in obstetrie en gynaecologie aan het OLVG te Amsterdam en zij specialiseerde zich in de anesthesiologie aan de VU te Amsterdam. Beiden waren verbonden aan een Leeuwarder ziekenhuis: hij van 1976 tot 2007, zij van 1976 tot 2002. Na zijn pensionering als gynaecoloog was hij tot 1-4-2019 aan dit ziekenhuis verbonden als kwaliteitsfunctionaris. Samen kregen ze twee zoons en werden ze grootouders van zes kleinkinderen. Ze waren 52 jaar getrouwd.