Ins & Outs van het Moeder-Dochtergesprek is een verdiepende aanvulling op het boek 'Van je moeder moet je het hebben, van je dochter kun je het krijgen, openhartige gesprekken over relaties, seksualiteit en vrouw-zijn', van Mayke Smit & Alice Altink. In deze aanvulling: * Hoe zit het bij andere moeders en dochters? * Ontwikkelingsfasen tussen moeders en dochters * Over hechting en de winst van het verdiepende gesprek * Tips voor dochters en moeders die het gesprek met elkaar aan willen gaan * Oefeningen en theoretische achtergronden * Vragenlijst voor dochters en moeders * Uitgebreide literatuurlijst Meer info vind je op: www.vanjemoedervanjedochterboek.nl

Een 17e-eeuwse IJslander ontvoerd door moslimpiraten Met een voorwoord van Prof. dr. Hans Renes, historisch-geograaf In de zomer van 1627 plunderden Barbarijse zeerovers uit Noord-Afrika de zuidkust van IJsland. Bijna vierhonderd gevangenen werden weggevoerd in slavernij. Onder de gevangenen was eerwaarde Ólafur Egilsson (geboren in 1564), een lutherse dominee van begin zestig. Dit boek is het verslag van zijn ervaringen. De Reizen van Ólafur Egilsson, dat op IJsland bekendstaat als Reisubók Séra Ólafs Egilssonar, is al sinds zijn ontstaan in de zeventiende eeuw een klassieker in de wereldliteratuur. Toch werd het in 2008 pas voor het eerst vertaald naar het Engels en verschijnt medio juli 2019 ook de Nederlandse vertaling van Joris van Os. Het Reisubók (De Reizen) is historisch gezien een belangrijke tekst. Het is een van de vroegste reisboeken van een noordelijke, post-reformatorische Europese schrijver die zowel de islamitische als de christelijke beschaving in de zeventiende eeuw beschrijft. Daarnaast vertelt het een indringend en opmerkelijk persoonlijk verhaal. Het zal sommige lezers misschien verbazen dat islamitische kapers, opererend vanuit Noord-Afrikaanse havens aan de Middellandse Zee, zich zo ver noordelijk waagden als IJsland, maar in de zeventiende eeuw waren ze op het toppunt van hun macht. In door roeiers aangedreven galeien vielen ze al sinds de middeleeuwen schepen en kustplaatsen aan. Daarbij werden buitgemaakte gevangenen als slaaf verkocht of tegen hoge losprijzen vastgezet. Tegen de zeventiende eeuw hadden ze van Europeanen geleerd hoe ze zeilschepen moesten bouwen en bevaren, wat langeafstandsexpedities zoals die naar IJsland mogelijk maakte. Deze expedities waren de Tyrkjarániδ, de Turkse Plundertochten, zoals ze toentertijd genoemd werden. Zeventiende-eeuwse IJslanders gebruikten 'Turken' als een algemene benaming voor moslims, en niet voor inwoners van het land dat we nu als Turkije beschouwen. De rooftochten van Barbarijse zeerovers worden tot op de dag van vandaag de Turkse Plundertochten genoemd. Tijdens de Tyrkjarániδ, in de zomer van 1627, plunderden kapers uit Algiers en Salé (in Marokko) de oostelijke en zuidelijke kusten van IJsland, evenals de Westmaneilanden voor de zuidkust. Tijdens die plundertocht werden tientallen mensen gedood, en mogelijk vierhonderd mensen gevangengenomen om ze in Noord-Afrika als slaven te verkopen. Dominee Ólafur, zijn vrouw en hun kinderen behoorden tot de gevangenen op de Westmaneilanden. Het Reisubók vertelt het verhaal van de plundertocht, maar nog veel meer. Dominee Ólafur wist het namelijk met zijn ontvoerders op een akkoordje te gooien. Er werd een losgeldbedrag afgesproken om zijn familie vrij te kopen. Vervolgens reisde hij in zijn eentje van Noord-Afrika naar Denemarken in een poging het geld bijeen te brengen.

Openhartige gesprekken over relaties, seksualiteit en vrouw-zijn Een volwassen dochter vraagt zich af welk effect de intieme band met haar moeder heeft gehad op haar leven, seksualiteit en relaties. Dat is de aanleiding voor een spannende zoektocht op Ibiza die zij met haar moeder aangaat. Moeder en dochter begeven zich daartoe in soms schrijnend schurende, maar openhartige en intieme gesprekken in een week samen op het eiland van de liefde. De band die dochter Mayke als kind met haar moeder had was hecht, toch ervaart ze in haar volwassen leven veel weerstand in het intiemere contact met haar moeder. Ze trekt de stoute schoenen aan en gaat met haar op onderzoek uit. Tijdens de gesprekken op Ibiza komt Mayke erachter hoe ze nog vastzit in beelden van vroeger. Ze vindt gedurende dit proces de permissie om zich daarvan te bevrijden en weer nieuwe verbindingen aan te gaan. Moeder Alice ervaart de band met haar dochter als een unieke relatie vol liefde en verbondenheid. Ondanks de soms pijnlijk aanvoelende door haar dochter gedeelde ervaringen, probeert Alice open te blijven staan voor Maykes verhaal en haar daarin te erkennen, al schrikt ze soms van wat er naar boven komt. Dit is een boek dat durft af te rekenen met het beeld dat een moeder onaantastbaar en heilig zou moeten zijn en daarom gespaard moet worden. De vraag dringt zich op hoe het kan dat een band die zo hecht is ook zo breekbaar kan zijn. Een boek dat dochters de erkenning kan geven voor pijnlijke ervaringen in het verleden in verbinding met hun allereerste hechtingsfiguur. Voor iedere dochter die meer gelijkwaardigheid wil bereiken met haar moeder. Voor iedere moeder die graag de relatie met haar dochter wil verbeteren. "Een prachtig en dapper boek" - Karin Wagenaar, voorzitter van de Stichting EFT NederlandPsychologie MagazineRecensie door Mensje MelchiorIn Psychologie Magazine van maart 2019 staat in het kader van het thema van de boekenweek een dubbelinterview met Moeder Alice en dochter Mayke, auteurs van het boek 'Van je moeder moet je het hebben, van je dochter kun je het krijgen'.

Deze autobiografie gaat over een echtpaar. Beiden zijn arts: hij gynaecoloog, zij anesthesioloog. Na hun beider pensionering openbaren zich bij haar symptomen die wijzen op de ziekte van Alzheimer.Deze autobiografie gaat over een echtpaar. Beiden zijn arts: hij gynaecoloog, zij anesthesioloog. Na hun beider pensionering openbaren zich bij haar symptomen die wijzen op de ziekte van Alzheimer. Ze wil er niets over weten, laat staan een onderzoek ondergaan. Haar toestand is onbespreekbaar: als ze al alzheimer zou hebben, moet haar man maar bij haar weggaan, vindt ze. De partner/mantelzorger probeert haar tegemoet te komen en de aandoening min of meer te negeren. Door vrienden en familie wordt er intussen al wel over gesproken. Een breekpunt is het moment wanneer een familielid haar confronteert met de dementie. Als het zo is, meent ze, zal ze ertegen vechten en laten zien dat ze er goed mee overweg kan. Ze vraagt haar man om haar in elk geval niet te laten opnemen in een 'inrichting' met daarbij de woorden: 'Laat me in mijn waardigheid'. Pas als ze op een morgen ontdekt dat ze alleen geslapen heeft omdat ze de avond tevoren haar echtgenoot niet meer als zodanig herkende en hem niet in haar bed wilde hebben, is ze genegen zich verder te laten nakijken. Dan blijkt dat ze reeds in een soort middenfase van het dementieproces zit. De mantelzorg wordt zwaarder als het proces verder gaat, met valincidenten, incontinentie en sterke cognitieve achteruitgang. Uiteindelijk kan ze niets meer en moet bij alle vitale functies geholpen worden. Het echtpaar krijgt te maken met het CIZ, het pgb, het zorgkantoor en de SVB. Er komt extra hulp ter ontlasting van de partner/mantelzorger. Zij vervlakt steeds meer, toont weinig emotie bij het bezoek van kinderen en kleinkinderen, die ze op een zeker moment niet meer kan benoemen. Ook haar partner en mantelzorger kan ze vaak niet meer plaatsen. En zo is er maar weinig meer van haar persoonlijkheid overgebleven. In korte scènes wordt een beeld gegeven van haar achteruitgang, van haar overgang van een levendige actieve echtgenote naar iemand met een diepe dementie. Hij vindt bij de begeleiding van zijn vrouw veel steun in momenten die zijn vastgelegd in beeldmateriaal van zijn echtgenote: beelden uit een vorig leven waar zij geen weet meer van heeft en die nu voor hem de gelukkige dagen van weleer zijn geworden.Friesch DagbladRecensie door Trudy Oldenhuis,,Gooi me niet weg", zei Tineke Brouwer uit Leeuwarden tegen haar man Willem. Toen ze dat zei, waren haar hersenen al ernstig aangetast door alzheimer. Over dat ziekteproces schreef Willem Brouwer een aangrijpend boek. Lees verder via de linkLeeuwarder CourantRecensie door Goos BiesDe afgelopen jaren las Brouwer tal van boeken over dementie. Wat hij miste was een boek vanuit het oogpunt van de partner. Hij vond er slechts een enkele uitgave over. Je had natuurlijk het boek Ma, van Hugo Borst. Maar als partners ligt het anders. Wij zijn 24 uur per dag bij elkaar. Zondag overhandigde hij het eerste exemplaar van het makkelijk leesbare, toegankelijke boek in het MCL aan Anne-Mei The, hoogleraar langdurige zorg en dementie. 'Dit boek is nodig', sprak zij. 'Heel indrukwekkend'. Lees verder via de link

Arthur Japin: 'Opnieuw weet Eveline van de Putte de verhalen van een uitzonderlijke groep mensen van binnenuit te vertellen. Indringend en van wezenlijk belang, persoonlijke verhalen over leven en overleven!' Boris Dittrich: 'Aangrijpende verhalen, die laten zien hoezeer het nodig is de spotlights op oudere transgenders te richten. Een prachtig boek dat nog lang nagalmt.' Transgenders krijgen tegenwoordig steeds meer de aandacht die ze verdienen. Eén groep blijft echter onderbelicht: transgender ouderen, een boeiende groep pioniers die antwoorden op hun vragen zochten in een tijd zonder voorbeelden. De transgender ouderen van nu zijn de eersten die de mogelijkheid hadden een geslachtsaanpassende operatie te ondergaan: reden te meer om deze senioren aan het woord te laten in boek en film. In Nieuwe Namen komt de transgenderpopulatie in al haar diversiteit aan bod. Transseksuelen, travestieten, crossdressers, transvrouwen en transmannen vertellen openhartig over hun zoektocht naar hun ware identiteit en het proces van eindelijk zichzelf worden. Het resultaat is een reeks verhalen over onzekerheid, moed, strijd en vooral: overwinning. In een uitgebreid nawoord schetst Dr. Paula Vennix (Psycholoog, sociaal-seksuologisch onderzoeker, transgenderdeskundige, transgender) de geschiedenis van transgenders in Nederland en de situatie van transgender ouderen in het bijzonder. De unieke combinatie van levensverhalen en wetenschappelijke onderbouwing maakt van 'Nieuwe namen' veel meer dan een interessante verhalenbundel. Het is evengoed studiemateriaal voor hogescholen en universiteiten, een inspiratiebron voor hulp- en zorgverleners, en voorlichtingsmateriaal voor ieder die met transgender ouderen in aanraking komt, of kan komen.

Koos Markus is een vitale, intelligente man die tot zijn 78e jaar een accountantskantoor heeft. Opeens doet hij zijn auto weg, vergeet hij afspraken, weet hij handig gebeurtenissen te omzeilen of vergissingen te camoufleren en stopt van het ene op het andere moment met zijn zaak. Koos heeft Alzheimer. Zijn dochter Marjolijn is verpleegkundige en wordt nu zijn mantelzorger. Zij neemt de lezer mee in een wereld die steeds minder de zijne is, waardoor ze zowel moeilijke als mooie momenten met haar vader meemaakt. Door de Ziekte van Alzheimer werden de rollen omgedraaid: daar waar de vader zijn dochter vroeger met veel liefde bij de hand nam, deed zij dit de laatste jaren van zijn leven bij hem. . . Marjolijn de Jong-Markus (1961) werkte 25 jaar in de gezondheidszorg. Op het moment dat haar vader de eerste verschijnselen van dementie ging vertonen, legde ze zich vol passie toe op de zorg voor hem en hield ze via een mailwisseling familie en vrienden op de hoogte van zijn ziekteproces. Deze eerste notities vormden het idee voor dit boek dat ze wilde schrijven als eerbetoon aan haar vader. Niettemin werd het daarnaast ook een boek dat veel inzicht biedt in de ontwikkeling van dementie in het algemeen en hoe je als familie en vrienden met het veranderende gedrag van een dierbare persoon kunt omgaan. Daarmee richt de auteur bovendien onbewust een schijnwerper op de mantelzorg als onmisbare schakel tussen patiënt en het medisch circuit.