Volgens de vroegste bronnen werd de aarde toen zij jong was bevolkt door de Anunnaki, de nakomelingen van Anu. Zij leerden de mensen de geheimen van een hogere beschaving. Wie waren zij werkelijk? En was het hun bedoeling een strijd tussen hemel en aarde te ontketenen? Als rampspoed het Dorp van de Reiger treft, kan de Aardemoeder haar kinderen niet langer beschermen. Inanna, de kleindochter van de ziener, zal een pad betreden waar geen mens ooit van terugkeerde. Het wordt een reis met grote gevolgen. Voor alles is een eerste keer. Maar wat als die ene keer je laatste kans betekent? Jacqueline Zirkzee is auteur en historicus. Als journalist reisde ze jarenlang de wereld over. Raadselachtige archeologische vondsten brachten haar op het spoor van een vergeten tijdperk. De eerste priesteres is een mengeling van historische feiten, mythologische overlevering en fictie. Over de romans van Jacqueline Zirkzee: * 'De eerste priesteres verdient een plaats in de boekenkast naast De stam van de holenbeer van Jean M. Auel.' - Geert Kimpen * 'Knap gedoseerde mengeling van feiten en fictie intrigeert én overtuigt.' - Trouw over Mykene * 'De spanning van hun liefde is voelbaar.' - Leestafel over Het boek van Tristan en Isolde * 'Sfeervol boek.' - NRC Handelsblad over Het Heksenhuis * 'Een mooie historische roman.' - De Telegraaf over Reimer

"Een goede gezondheid en betekenisvolle sociale contacten bepalen mede het levensgeluk, zeker in een samenleving waarin veel mensen steeds ouder worden. Seksualiteit hoort daar ook bij, maar is een extra groot taboe als het om LHBT-ouderen gaat. Met de portretten van roze ouderen in dit boek wordt dat taboe op indringende en mooie wijze doorbroken." Prof. Dr. Kim Putters, directeur Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP) In Stormachtig Stil vertellen oudere lesbische vrouwen, homoseksuele mannen, biseksuelen en transgenders (LHBT-ers) van Nederlandse en niet Nederlandse komaf en een 'moeder van', openhartig over hun stormachtige (liefdes)leven en over hun stilzwijgen vroeger en nu uit angst om nog altijd niet geaccepteerd te worden. De bijzondere verhalen geven een kijkje in een tijd waarin men nog geen woorden had voor zijn of haar gevoelens en waarin 'bijzondere vriendschap' nog strafbaar was. Dat alles leidde soms tot dubbellevens en vaak tot grote eenzaamheid. Stormachtig Stil gaat dan ook over het balanceren tussen openheid en taboe, moed en wanhoop, kracht en kwetsbaarheid. Het boek maakt ons deelgenoot van de strijd van de geïnterviewden voor geluk en gelijke rechten. Maar bovenal geeft het een ontroerend beeld van sterke mensen die de basis hebben gelegd voor de vrijheid van vandaag. Het is een monument voor de roze pioniers. Stormachtig Stil is geen theoretische verhandeling, het laat de ouderen zelf aan het woord. Dankzij het uitgebreide nawoord van Movisie vol achtergrondinformatie en tips voor professionals en organisaties, is Stormachtig Stil veel meer dan een interessante verhalenbundel. Het is evengoed studiemateriaal voor hogescholen en universiteiten en een inspiratiebron voor hulp- en zorgverleners. Bovendien is het een bemoediging voor LHBT-ers van alle leeftijden die nog in de kast zitten. Als de pioniers uit dit boek zich uit die kast hebben weten te bevrijden, kun jij dat ook!

Ins & Outs van het Moeder-Dochtergesprek is een verdiepende aanvulling op het boek 'Van je moeder moet je het hebben, van je dochter kun je het krijgen, openhartige gesprekken over relaties, seksualiteit en vrouw-zijn', van Mayke Smit & Alice Altink. In deze aanvulling: * Hoe zit het bij andere moeders en dochters? * Ontwikkelingsfasen tussen moeders en dochters * Over hechting en de winst van het verdiepende gesprek * Tips voor dochters en moeders die het gesprek met elkaar aan willen gaan * Oefeningen en theoretische achtergronden * Vragenlijst voor dochters en moeders * Uitgebreide literatuurlijst Meer info vind je op: www.vanjemoedervanjedochterboek.nl

Openhartige gesprekken over relaties, seksualiteit en vrouw-zijn Een volwassen dochter vraagt zich af welk effect de intieme band met haar moeder heeft gehad op haar leven, seksualiteit en relaties. Dat is de aanleiding voor een spannende zoektocht op Ibiza die zij met haar moeder aangaat. Moeder en dochter begeven zich daartoe in soms schrijnend schurende, maar openhartige en intieme gesprekken in een week samen op het eiland van de liefde. De band die dochter Mayke als kind met haar moeder had was hecht, toch ervaart ze in haar volwassen leven veel weerstand in het intiemere contact met haar moeder. Ze trekt de stoute schoenen aan en gaat met haar op onderzoek uit. Tijdens de gesprekken op Ibiza komt Mayke erachter hoe ze nog vastzit in beelden van vroeger. Ze vindt gedurende dit proces de permissie om zich daarvan te bevrijden en weer nieuwe verbindingen aan te gaan. Moeder Alice ervaart de band met haar dochter als een unieke relatie vol liefde en verbondenheid. Ondanks de soms pijnlijk aanvoelende door haar dochter gedeelde ervaringen, probeert Alice open te blijven staan voor Maykes verhaal en haar daarin te erkennen, al schrikt ze soms van wat er naar boven komt. Dit is een boek dat durft af te rekenen met het beeld dat een moeder onaantastbaar en heilig zou moeten zijn en daarom gespaard moet worden. De vraag dringt zich op hoe het kan dat een band die zo hecht is ook zo breekbaar kan zijn. Een boek dat dochters de erkenning kan geven voor pijnlijke ervaringen in het verleden in verbinding met hun allereerste hechtingsfiguur. Voor iedere dochter die meer gelijkwaardigheid wil bereiken met haar moeder. Voor iedere moeder die graag de relatie met haar dochter wil verbeteren. "Een prachtig en dapper boek" - Karin Wagenaar, voorzitter van de Stichting EFT NederlandPsychologie MagazineRecensie door Mensje MelchiorIn Psychologie Magazine van maart 2019 staat in het kader van het thema van de boekenweek een dubbelinterview met Moeder Alice en dochter Mayke, auteurs van het boek 'Van je moeder moet je het hebben, van je dochter kun je het krijgen'.

Deze autobiografie gaat over een echtpaar. Beiden zijn arts: hij gynaecoloog, zij anesthesioloog. Na hun beider pensionering openbaren zich bij haar symptomen die wijzen op de ziekte van Alzheimer.Deze autobiografie gaat over een echtpaar. Beiden zijn arts: hij gynaecoloog, zij anesthesioloog. Na hun beider pensionering openbaren zich bij haar symptomen die wijzen op de ziekte van Alzheimer. Ze wil er niets over weten, laat staan een onderzoek ondergaan. Haar toestand is onbespreekbaar: als ze al alzheimer zou hebben, moet haar man maar bij haar weggaan, vindt ze. De partner/mantelzorger probeert haar tegemoet te komen en de aandoening min of meer te negeren. Door vrienden en familie wordt er intussen al wel over gesproken. Een breekpunt is het moment wanneer een familielid haar confronteert met de dementie. Als het zo is, meent ze, zal ze ertegen vechten en laten zien dat ze er goed mee overweg kan. Ze vraagt haar man om haar in elk geval niet te laten opnemen in een 'inrichting' met daarbij de woorden: 'Laat me in mijn waardigheid'. Pas als ze op een morgen ontdekt dat ze alleen geslapen heeft omdat ze de avond tevoren haar echtgenoot niet meer als zodanig herkende en hem niet in haar bed wilde hebben, is ze genegen zich verder te laten nakijken. Dan blijkt dat ze reeds in een soort middenfase van het dementieproces zit. De mantelzorg wordt zwaarder als het proces verder gaat, met valincidenten, incontinentie en sterke cognitieve achteruitgang. Uiteindelijk kan ze niets meer en moet bij alle vitale functies geholpen worden. Het echtpaar krijgt te maken met het CIZ, het pgb, het zorgkantoor en de SVB. Er komt extra hulp ter ontlasting van de partner/mantelzorger. Zij vervlakt steeds meer, toont weinig emotie bij het bezoek van kinderen en kleinkinderen, die ze op een zeker moment niet meer kan benoemen. Ook haar partner en mantelzorger kan ze vaak niet meer plaatsen. En zo is er maar weinig meer van haar persoonlijkheid overgebleven. In korte scènes wordt een beeld gegeven van haar achteruitgang, van haar overgang van een levendige actieve echtgenote naar iemand met een diepe dementie. Hij vindt bij de begeleiding van zijn vrouw veel steun in momenten die zijn vastgelegd in beeldmateriaal van zijn echtgenote: beelden uit een vorig leven waar zij geen weet meer van heeft en die nu voor hem de gelukkige dagen van weleer zijn geworden.Friesch DagbladRecensie door Trudy Oldenhuis,,Gooi me niet weg", zei Tineke Brouwer uit Leeuwarden tegen haar man Willem. Toen ze dat zei, waren haar hersenen al ernstig aangetast door alzheimer. Over dat ziekteproces schreef Willem Brouwer een aangrijpend boek. Lees verder via de linkLeeuwarder CourantRecensie door Goos BiesDe afgelopen jaren las Brouwer tal van boeken over dementie. Wat hij miste was een boek vanuit het oogpunt van de partner. Hij vond er slechts een enkele uitgave over. Je had natuurlijk het boek Ma, van Hugo Borst. Maar als partners ligt het anders. Wij zijn 24 uur per dag bij elkaar. Zondag overhandigde hij het eerste exemplaar van het makkelijk leesbare, toegankelijke boek in het MCL aan Anne-Mei The, hoogleraar langdurige zorg en dementie. 'Dit boek is nodig', sprak zij. 'Heel indrukwekkend'. Lees verder via de link

Arthur Japin: 'Opnieuw weet Eveline van de Putte de verhalen van een uitzonderlijke groep mensen van binnenuit te vertellen. Indringend en van wezenlijk belang, persoonlijke verhalen over leven en overleven!' Boris Dittrich: 'Aangrijpende verhalen, die laten zien hoezeer het nodig is de spotlights op oudere transgenders te richten. Een prachtig boek dat nog lang nagalmt.' Transgenders krijgen tegenwoordig steeds meer de aandacht die ze verdienen. Eén groep blijft echter onderbelicht: transgender ouderen, een boeiende groep pioniers die antwoorden op hun vragen zochten in een tijd zonder voorbeelden. De transgender ouderen van nu zijn de eersten die de mogelijkheid hadden een geslachtsaanpassende operatie te ondergaan: reden te meer om deze senioren aan het woord te laten in boek en film. In Nieuwe Namen komt de transgenderpopulatie in al haar diversiteit aan bod. Transseksuelen, travestieten, crossdressers, transvrouwen en transmannen vertellen openhartig over hun zoektocht naar hun ware identiteit en het proces van eindelijk zichzelf worden. Het resultaat is een reeks verhalen over onzekerheid, moed, strijd en vooral: overwinning. In een uitgebreid nawoord schetst Dr. Paula Vennix (Psycholoog, sociaal-seksuologisch onderzoeker, transgenderdeskundige, transgender) de geschiedenis van transgenders in Nederland en de situatie van transgender ouderen in het bijzonder. De unieke combinatie van levensverhalen en wetenschappelijke onderbouwing maakt van 'Nieuwe namen' veel meer dan een interessante verhalenbundel. Het is evengoed studiemateriaal voor hogescholen en universiteiten, een inspiratiebron voor hulp- en zorgverleners, en voorlichtingsmateriaal voor ieder die met transgender ouderen in aanraking komt, of kan komen.

Koos Markus is een vitale, intelligente man die tot zijn 78e jaar een accountantskantoor heeft. Opeens doet hij zijn auto weg, vergeet hij afspraken, weet hij handig gebeurtenissen te omzeilen of vergissingen te camoufleren en stopt van het ene op het andere moment met zijn zaak. Koos heeft Alzheimer. Zijn dochter Marjolijn is verpleegkundige en wordt nu zijn mantelzorger. Zij neemt de lezer mee in een wereld die steeds minder de zijne is, waardoor ze zowel moeilijke als mooie momenten met haar vader meemaakt. Door de Ziekte van Alzheimer werden de rollen omgedraaid: daar waar de vader zijn dochter vroeger met veel liefde bij de hand nam, deed zij dit de laatste jaren van zijn leven bij hem. . . Marjolijn de Jong-Markus (1961) werkte 25 jaar in de gezondheidszorg. Op het moment dat haar vader de eerste verschijnselen van dementie ging vertonen, legde ze zich vol passie toe op de zorg voor hem en hield ze via een mailwisseling familie en vrienden op de hoogte van zijn ziekteproces. Deze eerste notities vormden het idee voor dit boek dat ze wilde schrijven als eerbetoon aan haar vader. Niettemin werd het daarnaast ook een boek dat veel inzicht biedt in de ontwikkeling van dementie in het algemeen en hoe je als familie en vrienden met het veranderende gedrag van een dierbare persoon kunt omgaan. Daarmee richt de auteur bovendien onbewust een schijnwerper op de mantelzorg als onmisbare schakel tussen patiënt en het medisch circuit.

Drie kinderen groeien op als broers en zus in een Amsterdamse woongroep. Als ze eenmaal volwassen zijn, blijven hun levens diep met elkaar verbonden. Een van de ouders, de excentrieke kunstenares Julia, raakt geïnspireerd door de mythe van Isis en Osiris. Zij gaat tot het uiterste om een succes te maken van haar expositie over deze Egyptische god en zijn zus, die tevens zijn geliefde is. Alles loopt volgens plan, tot de hitte van de zon voor kortsluiting zorgt in het dorp van de draaiende daken, waar inspiratie tot obsessie leidt in een even ontroerende als huiveringwekkende ontknoping.

De erfelijke ziekte van Huntington is een vreselijke en mensonterende ziekte welke qua symptomen een combinatie lijkt van Alzheimer, Parkinson en ALS. Marjan Scheer heeft een indringend maar typerend verhaal geschreven over de ziekte van Huntington en hoe deze vaak verzwegen ziekte relaties en families uit elkaar laat vallen. Een erfelijke hersenziekte waar geen geneesmiddel voor is, en waar nog steeds een groot taboe op heerst. Zoals Marjan schrijft 'met het overlijden van zijn vader werd ook het geheim van deze ziekte begraven'. De ziekte wordt niet besproken, symptomen worden ontkend, het blijft onbespreekbaar en maakt de partner radeloos over wat te doen. En zolang het ontkend wordt is elke vorm van hulpverlening uitgesloten en komt de partner terecht in een nachtmerrie waarin betrokken instanties vaak aan de zijlijn blijven staan. Marjan beschrijft het jarenlange proces dat volgt wanneer ze voor het eerst hoort dat haar partner een vader had met de ziekte van Huntington. Ze komt tegenover haar schoonfamilie te staan die blijft volharden in ontkenning. Een probleem in veel families waardoor ook vaak de ziekte ongemerkt wordt doorgegeven naar de volgende generatie. Dr. E Reits Huntington onderzoeker bij het AMC www.amc.nl/Reitsgroup Voorzitter Nederlands onderzoekersnetwerk HuntingtonResearch.nl Lid Wetenschappelijke Advies Raad van de Vereniging voor Huntington Lid Campagneteam Huntington campagneteamhuntington.nl N.B. De opbrengst van het boek komt geheel ten goede aan wetenschappelijk onderzoek naar en het ontwikkelen van medicijnen tegen deze ziekte.Marjan Scheer (1970) gaat in 1993 samenwonen met haar grote liefde. Jarenlang zijn ze gelukkig, maar dan ontdekt ze dat haar partner mogelijk aan de ziekte van Huntington lijdt, waarvan ze nog nooit gehoord had... Het blijkt een erfelijke, dodelijke hersenziekte te zijn die zowel lichamelijke als geestelijke klachten met zich meebrengt. Een ziekte waarover binnen zijn familie niet gesproken wordt, waardoor Marjan in een rollercoaster van gebeurtenissen en emoties terecht komt. Ze houdt een dagboek bij en besluit om haar verhaal in boekvorm te delen om meer inzicht en bekendheid te geven aan een ziekte waar een enorm taboe over heerst. De opbrengst van dit boek komt ten goede aan wetenschappelijk onderzoek naar een genezende therapie voor de ziekte van Huntington. Marjan Scheer heeft een indringend maar typerend verhaal geschreven over de ziekte van Huntington en hoe deze vaak verzwegen ziekte relaties en families uit elkaar laat vallen. Marjan beschrijft het jarenlange proces dat volgt wanneer ze voor het eerst hoort dat haar partner een vader had met de ziekte van Huntington. Ze komt tegenover haar schoonfamilie te staan die blijft volharden in ontkenning. Een probleem in veel families waardoor de ziekte vaak ongemerkt wordt doorgegeven naar de volgende generatie. Het verhaal zoals geschreven door Marjan is essentieel: het geeft precies aan waarom Huntington, naast de verschrikkelijke symptomen zelf, in staat is om hele families uit elkaar te spelen. Dr. Eric Reits, Huntington onderzoeker bij het AMC campagneteamhuntington.nl

De intelligente en zelfbewuste Floor lijkt haar leven na de scheiding weer aardig op de rails te hebben. Zij zit echter nog gevangen in haar verdriet en boosheid. Maar als ze deelneemt aan de training 'Je leven na een echtscheiding', hervindt ze zichzelf aan de hand van de thema's die daar aan bod komen. Floor komt erachter dat zij in haar leven bepaalde patronen heeft opgebouwd die bijdragen aan het mislopen van haar relaties. En dat het beleven van haar grootste nachtmerrie haar ook kan helpen om dichterbij zichzelf en haar droom te komen.Geen ander boek laat je op die manier beleven wat zo'n training met je doet. Een herkenbaar verhaal over een vrouw die zichzelf terugvindt in het verwerkingsproces van haar scheiding.Het is een gave om met zoveel humor en relativering te kunnen schrijven over het schrijnene leven na een echtscheiding. - Geert Kimpen Een hoopvol boek van een sterke vrouw dat inspireert, inzicht verschaft, maar ook voor onbedaarlijke lachstuipen zorgt. - Christine Pannebakker

'Zolang niet alles is verteld' is een mozaïek. In een veertigtal korte en uiterst subtiele verhalen schetst de vertelster de lichamelijke en geestelijke teloorgang van haar vader. Op het moment dat zijn geheugen hem definitief in de steek laat, wil zij alles weten over zijn leven, over zijn vlucht tijdens de oorlog, over zijn avontuurlijke jaren in het Verre Oosten en over zijn tijd als zakelijk leider bij het Concertgebouworkest. Aan de hand van herinneringen, brieven, fotos en muziek brengt ze hem een onvergetelijke ode.De VolkskrantRecensie door Nell Westerlaken'Zijn dagen zijn gevuld met hindernissen, hij krimpt en kromt almaar.' Uit de nevels van de dementie haalt Marre van Dantzig fragmenten uit het leven van haar in 2006 overleden vader naar boven. Dolf van Dantzig was zakelijk leider van het Concertgebouw tussen 1968 en 1983, een baan die hem tot zijn eigen verbazing was toegevallen. Hij had toen al een gevarieerd, werkzaam verleden in Azië achter de rug, onder meer als medewerker van de afdeling verkoopbevordering en publiciteit bij een oliebedrijf. Naarmate de schrijfster meer het verleden induikt, zie je een kleurrijke en avontuurlijke man oprijzen uit gesprekken, brieven, foto's en herinneringen. De oorlogstragiek van zijn Joodse familie kwam zelden ter sprake: te pijnlijk. Hij vierde het leven in huize Van Dantzig in het bewustzijn dat hij een overlevende was dankzij een hachelijke vlucht naar Zwitserland. Er kwamen boeiende personen over de vloer, onder wie veel musici zoals de Russische dirigent Kirill Kondrasjin. Hij helpt hem met een asielaanvraag. Geregeld tekenen kinderen het verhaal van (een van) hun ouders op, maar zelden gebeurt dat zo afgewogen en vol mededogen als in Zolang niet alles is verteld. Het enerverende verleden en het broze, door parkinson afkalvende heden, lopen fragmentarisch door elkaar, gevat in lichte, haast poëtische zinnen. 'Zolang niet alles is verteld, kan hij me niet verlaten', schrijft dochter Marre in een van de eerste hoofdstukken, als ware het een bezwering. Voor de lezer vertelt ze precies genoeg.NRCRecensie door Michel KrielaarsDe Tweede Wereldoorlog speelt op de achtergrond een rol in de memoire Zolang niet alles is verteld. Een kleine kroniek van mijn vader, die Marre van Dantzig schreef over haar vader Dolf van Dantzig. Op het moment dat hij zijn geheugen kwijt begint te raken door de ziekte van Parkinson, wil ze alles over hem weten. En ook al is het dan te laat, toch lukt het haar op grond van foto’s, dagboeken en brieven, die haar vader tijdens de oorlog (als gevluchte Jood en militair in Azië) of daarna (als journalist en zakenman in Australië, Singapore en India) schreef, een intiem portret van hem te schetsen. Hoogtepunt is de benoeming van haar vader, in 1967, tot zakelijk directeur van het Concertgebouworkest. Het is het begin van allerlei nice to knows over beroemde dirigenten als Kirill Kondrasjin en Claudio Abbado, die bij Marre’s ouders over de vloer kwamen. De schrijfster krijgt nu ook zelf meer profiel.

Over Berthe Morisot (Bourges, 1841 ¿ Parijs, 1895) de vrouw tussen de impressionisten is veel geschreven, maar gedichten over haar en haar werk ontbraken tot nu. In een ogenschijnlijk eenvoudige en filmische taal geeft Ina Stabergh met deze bundel het leven van deze mysterieuze figuur gestalte.Berthe Morisot: een vrouw, een mysterie is een poëtische evocatie van Morisot's leven en werk waarbij elk gedicht een verhaal op zich vormt. Deze gedichten zijn zorgvuldig geslepen diamanten waarbij de facetten deeltjes zijn van het grote verhaal.Morisot wist zich met haar schilderijen een weg te banen in een mannenbastion. Na haar dood nam haar roem sterk toe, mede doordat ze werd 'ontdekt' door feministen. Haar werk is voor Stabergh een inspiratiebron geweest om met een descriptieve kracht de poëzie te schrijven die haar zo goed ligt: sober, universeel en met een licht sensuele ondertoon.